به نام خدایی که در این نزدیکی است 

هر روز ازپشت این پنجره می بینم:

صبح دلش می گیرد آسمان 

آنقدر که خورشید هم تمام شادی اش را بر می دارد

و گوشه ای

پشت انبوه بغض های خاکستری ، پنهان می شود 

ظهر که می شود؛ طوفان به پا می کند 

سرش را به تمام دیوارهایی که ایستاده اند، می کوبد

درهای باز را می بندد ،

با پنجره ها هم سر جنگ دارد !  

عصر ...بی قرار ، دیوانه وار ...می بارد 

و می بارد ...

و می بارد ...

شب خسته می شود ،

و مثل بچه های خسته از لجاجت های روزانه 

آرام می گیرد...

چقدر بهار ، آسمان را به تلاطم می کشاند .

چقدر آسمان دلم این روزها بهاری است !