به نام خدایی که در این نزدیکی است

ومیان آدم هایی

که مثل خودت هستند 

گم می شوی 

آدم های مسخ شده  در هیاهوی زمان 

در جنب و جوش واژه ها 

آدم هایی خزیده در سایه ی نورهای مصنوعی

آدم هایی که فقط باتصویر خورشید گرم می شوند 

و عکس ماه را ستایش می کنند 

آدم های جهانی شده ،

آدم های مجازی شده 

آدم هایی که حرف درخت را نمی فهمند 

و برایش شعر می گویند

آدم هایی که باران را فقط از پشت پنجره ها دوست دارند

ودرست لحظه ی آواز باران زیر چترها 

به خلسه می روند 

 آدم هایی که رودها را پشت سدها حبس می کنند 

و به این طغیان فرو نشسته

به این روح سرکش در بند

عشق می ورزند

این روزها  

آدم دیگر حتی آن آدم رانده شده از بهشت نیست 

آدم این روزها 

از زمین هم رانده شده 

آدم به حبس ابد در زندان خودخواهی محکوم شده 

آه آدم ها از دنیای شما خسته ام ... 

پ. ن: زین همرهان سست عناصر دلم گرفت 

شیر خدا و رستم دستانم آرزوست