به نام او که میان هدیه هایش گم شده ایم
هدیه ات را بردار
هدیه ای نا قابل
کادویش را واکن
هدیه ات بس زیباست:
« آیه ای قرآن است!»
هدیه ات پاک وزلال
« قطره ای حسرت واشک!»
هدیه ات کمیاب است
« ریزش نور ودعا ! »
هدیه ات را بردار ...
هدیه ای نا قابل
کادویش را واکن
نَفَس گرم دعاست
جرعه ای عرض اراد ت بَرِِ دوست
هدیه ات را بردار
هدیه ای نا قابل
کادویش را واکن
آرزویی است بزرگ
که نشسته است در آغوش دلم
پیش چشمان ترم
آرزویم این است:
از خدا می خواهم
که تو همسایه ی خورشید شوی
از خدا می خواهم
که تو در سایه ی خورشید روی
از خدا می خواهم
که تو در باغ بهشت
همنشین گل نیلوفر وبلبل باشی .
هدیه ات را بردار
این منم ناقابل !
هدیه ات بس زیباست ؛ آیه ای قرآن است
هدیه ای با ارزش
«سوره ی انسان» است!
پا نوشت:- سوره ی انسان(دهر) توصیف بهشت خدا و زندگی بهشتیان است.
- این سطرها تقدیم به پدری است که فرشته بود و بهشتی شد. (ان شاءالله)
