فاصله ها را صله مي دادي

به بغض شاعر ي که

باران مي سرود

ازابر واژه هاي خاکستري...

... روي دستان نيلوفر

وقتي آيينه ي دل ،

موازي آينه ي سپيده مي شد

قله هاي دست نيافتني نگاهت

پر مي شد از لمس سرانگشتان وصال...

و روح سرکش من

در درياي اين بي نهايت ِ تکثير شده

آرام مي گرفت ...

فاصله ها را صله مي دادي

به بغض شاعر ي که

باران مي سرود

ازابر واژه هاي خاکستري .

و آسمان ، خاک پاي خورشيدي مي شد

که از سمت گل هاي سرخ طلوع مي کرد !

پاهايي براي سفر آماده مي شدند

سفري براي لمس لحظه هاي نوراني صبح

براي ادراک روياهاي شبنم

روي دستان نيلوفر

و تماشاي سماع بيدهاي مجنون شده ،

از آواز بادهاي سحرگاهي .

و دستاني آماده مي شدند

براي کاشتن سبزينگي

در دل تنه هاي تنومند درختان زمستان زده ،

براي چيدن بهار

از شاخه ي ترد و تازه ي زندگي !