به نام خدایی که در این نزدیکی است 

بالهای احساس

از  اصابت تیرهای تقدیر، زخمی بود 

خیال پرواز از حافظه ی روح ،پریده بود..

و آواز بر لب های  امید، یخ زده بود ...

دستان واژه های معطرت ،

 التیام را به زخم های عمیقم پیوند می زد ..

نگاهت هیچ گاه از خیال رویش این کویر خالی نبود .

شک ندارم  تو ....باران بودی

 پ .ن: روح باران را آیا می شود در چند جمله ریخت...

یا در قابی به تصویر کشید ؟